منابع طبیعی ثروت زیست محیطی در کشور است.
جاری شدن سیلاب‌های مخرب یکی از پیامدهای جدی بیابان زایی بشمار می روند چرا که باران های سیل آسا و کمیاب در مناطق خشک و نیمه خشک کشور با ایجاد سیلاب باعث هرز روی بیشتر آبهای سطحی می شوند. وضعیت بهره‌برداری آبهای زیر زمینی در حوزه‌های اصلی کشور نشان می‌دهد که حدود 7 میلیارد مترمکعب بیش از میزان تغذیه از آبهای زیرزمینی بهره‌برداری می شود از این نظر در اکثر نواحی کشور سطح سفره‌های آب زیرزمینی به‌شدت افت نموده و تراز آن منفی است.
در بسیاری از مناطق ایران متعاقب افت سطح آب، مشکلاتی همچون خشک شدن چاههای آب، کاهش دبی رودخانه ها،تنزل کیفیت آب، نشست زمین و تداخل سفره های آب شور و شیرین بوجود آمده است که این علایم به تنهایی یا باهم بطور واضح و روشن بروز پدیده بیابان زایی را در ناحیه مربوطه نشان می دهد. سموم کشاورزی و کودهای شیمیایی که در سالهای اخیر برای مبارزه با آفات و تقویت خاک کاربردهای زیادی پیدا کرده است، با نفوذ در منابع آبهای سطحی و زیرزمینی، زمینه آلودگی منابع آبی کشور را فراهم نموده‌است.
سالانه حجم انبوهی از پساب‌های کشاورزی از طریق رودخانه‌ها و زهکش‌ها وارد منابع آبی کشور شده و زمینه آلودگی و شور شدن بسیاری از منابع آبی کشور را فراهم نموده است. برای حفاظت از آب وخاک و درنهایت کاهش رواناب وسیلاب )کاهش ومهار خسارات سیل ) انجام می شود در این مورد دو هدف کلی زیر مورد توجه قرار می گیرد
1-ایجاد و توسعه پوشش گیاهی به منظور افزایش نفوذ پذیری و ذخیره رطوبت،
2- عملیات سازه ای کوچک ومتوسط در آبراهه ها برای کاهش فرسایش وافزایش ذخیره آب.